20 km južno od Kraljeva, u Ibraskoj klisuri, na samom vrhu brda nalazi se velelepni srednjovekovni zamak Maglič koji vekovima prkosno stoji i odolove vremenu. Ova tvrđava svedočila je mnogim ratovima. ustancima i bunama. Zahvaljujući nepristupačnom terenu uspela je da “preživi”. Takođe, ono što je doprinelo da ova trvrđava ostane neosvojiva je i magla koja je često okružpuje, a po kojoj je i dobila ime.
Posmatran odozdo, tvrđava Maglič deluje gotovo nedostižno, poput džinovske kamene krune na vrhu strme stene.
Maglič čini 8 kula povezanih bedemima, a u njegovu unutrašnjost, koja obuhvata 2.190 m2, ulazi se kroz dve kapije. Sa tri strane brdo na kome se utvrđenje nalazi okružuje Ibar, dok se na četvrtoj strani tj. krajnjem severoistočnom kraju nalazi šanac usečen u stenu.
U srednjevekovnom periodu, Maglič nosio je titulu zaštitnika. Čuvao je celu Rašku, Žičku i Pećku patrijaršiju, i što je najvažnije manastire Žiču i Studenicu.
Za nastanak same tvrđave vezuje se nekoliko legendi. Teško je objasniti kako su u to vreme precizno presekli ogromnu stenu. Arheologe zbunjuju ostaci velike palate, prostrane crkve i rezidencijalne zgrade. Ovu su tri “teorije” o nastanku Magliča i Doline Jorgovana:
Naime, zamak čije ostatke danas vidimo podigao je arhiepiskop Danilo Drugi, srpski plemić-monah, arhijerej, ratnik, državnik i književnik, moćan i poštovan na dvorovima Nemanjića u 13. i 14. veku. Noseći i mač i mantiju, bio je komandant odbrane Hilandara i desna ruka kralja Milutina. Međutim, arheolška istraživanja su pokazala da je pre Danilovog postojalo i starije utvrđenje sazidano na ovom surovom mestu. Prema ostacima keramike iz tog starijeg grada, sličnih onima pronađenim u tvrđavi Ras, pojedini naučnici pretpostavljaju da je Maglič mogao da sazida Stefan Prvovenčani, kao zaštitu srca srpske države od prodora Huna i Bugara, iz pomoravske ravnice.
Osvajanje tvrđave na juriš ili opsadnim spravama je bilo nemoguće sa strmih padina pod kojima teče Ibar i iz duboke klisure rečice Maglašnice. Za sprečavanje brzog upada s jedine strane, koja je pružala priliku za takav napad, sa vrha Mali sto iznad Magliča, stena na kojoj je zamak sagrađen presečena je jarkom, glatkih ivica kao da su napravljene jednim udarcem divovske oštrice.
Ko stane u taj prosek širok 20-ak metara i dubine do deset metara, ostaje zatečen veličinom tog poduhvata, koji bi bio težak i s današnjom tehnologijom.
Legenda o Prokletoj Jerini
Postoji i legenda da je Maglič sazidala Irina Kantakuzin, supruga despota Đurđa Brankovića, koja je zbog naširoke omraženosti nazvana prokletom jerinom. Zdanje se i danas u narodu naziva Jerinin grad.
More jorgovana
Ova tvrđava krije mnoge tajne. Istoričari i dalje ne mogu da utvrde tačno ko je obogatio dolinu Ibra belim i plavim jorgovanima koji cvetaju svakog proleća.
Jedna od teorija je da je jorgovane posadio kralj Srbije Uroš I, kako bi pokazao svoju ljubav prema katoličkoj kraljici Jeleni Anžujskoj kao i da bi se ova francuska plemkinja osećala kao kod kuće.
Treća sreća
Postoji još jedno predanje o poreklu jorgovana, po kojem je njih zasadio sin kralja Uroša i kraljice Jelene. Kralj Milutin imao je već par brakova iza sebe te je hteo svoju treću suprugu da učini srećnom. Pošto je bila u pitanju maloletna ćerka vizantijskog cara Andronika, Simonida, Milutin nije želeo da ona odrasta nesrećna te je ukrasio celu dolinu morem jorgovana.
